Intuïtief ging ik terug naar de Universiteit van Brussel, afdeling Farmacologie van Prof. Vera Rogiers, om de methoden van huidanalyse, genaamd Skin Biometry, te evalueren.
Toch was er nauwelijks iets nuttigs voor artsen of de consument, aangezien de meeste apparaten onpraktisch waren en ontworpen voor gecompliceerde onderzoekssituaties.
Enkele maanden later nodigde L’oreal me uit voor een intellectuele uitwisseling in hun onderzoekscentrum in Chevilly Larue, Frankrijk. Mijn vragen bleven echter onbeantwoord. Mijn laatste redmiddel was de Universiteit van Besançon, afdeling huidbiometrie van Prof Pierre Agache, het bekendste centrum met betrekking tot huidanalyse. Ik kocht het boek over huidanalyse en begon mijn studie. Gelukkig kwam ik tijdens het wereldcongres in Parijs IMCAS 2000 een huidanalyseapparaat tegen dat ontwikkeld was volgens de algoritmen van prof. Agache: de beroemde roos van de distributie van huidmicrostructuur. Deze grafiek geeft de lijnen op ons huidoppervlak weer en de verdeling van hun richtingen over 360 graden.
Ik kocht het apparaat onmiddellijk en begon de huid van mijn patiënten te onderzoeken. Tot mijn grote verbazing ontdekten we door de grafieken van verschillende leeftijdsgroepen te vergelijken problemen in de bestaande algoritmen. De ouderen hadden vaak betere parameters dan de jongeren.
We waren diep verontrust door deze bevindingen, dus besloten we een uitgebreid onderzoeksprogramma te volgen. Met vier van mijn bekwame assistenten hebben we duizenden metingen uitgevoerd bij alle soorten leeftijdsgroepen, maar we vonden geen bruikbare correlaties tussen de Rose of Distribution en huidveroudering.
Gelukkig was er op de begane grond van het gebouw waar de kliniek was gevestigd een kleuterschool. De ideale gelegenheid om de basislijn van de ultieme controlegroep, namelijk de onberispelijke huid van baby’s, te checken. Elke dag net na hun middagdutje onderzochten we de huid van al die kleine kinderen en vergeleken ze met onze patiënten van alle leeftijden. Vervolgens onderzochten we schoolkinderen in de leeftijd, en plaatsten ze in een grafiek. Het is duidelijk dat de bestaande algoritmen voor huidveroudering niet klopten. Er was geen verband tussen leeftijd en de Rose of Distribution.
Vervolgens hebben we alle grafieken aan de muur gehangen en er elke dag naar gekeken, totdat op een dag de magie werd onthuld. The Rose of Distribution was gecorreleerd met droogheid van de huid, terwijl de homogeniteit van de microstructuur de echte indicator was voor veroudering. In eerste instantie konden we het niet geloven. Daarna hebben we de nieuwe algoritmen geschreven en deze bij elke meting opnieuw gecontroleerd. En ja! Alles kwam overeen. De geheime code van huidveroudering werd ontdekt.
Dat was echter pas het eerste deel van ons onderzoek. We moesten de geheime taal van de huid nog begrijpen. Daarvoor hebben we alle bruikbare sensoren en camera’s uit de bestaande apparatuur gekozen. De metingen werden geëvalueerd op drie criteria: betrouwbaarheid van de meting, productiviteit van de meting en tenslotte de meting die representatief is voor de huidconditie.
Nadat dit alles was bepaald door middel van duizenden metingen met alle bestaande sensoren, zijn we begonnen met ons klinisch onderzoek en hebben we elke vierkante cm van het gezicht van onze onderzoekspopulatie gescand met alle sensoren. Van kinderen tot volwassenen, van gezond ogende huid tot zwaar beschadigde huid. We ontdekten dat, net als het landschap van een continent, de huidstructuur en de uitdrukking ervan veranderden terwijl we door verschillende delen van het gezicht liepen. Hierdoor ontstonden grenzen waar de huidstructuur plotseling zou veranderen, alsof we een ander land binnenkwamen. Er werden dertien duidelijk verschillende uitdrukkingszones op het gezicht bepaald. Binnen elke zone was de huid homogeen. Tussen de zones was de huid heel anders. Elke zone was gecorreleerd met een uitdrukking van de huid, zoals roodheid, open poriën of laksheid van de huid. Nu konden we eindelijk de huid lezen en voorzien in zijn specifieke behoeften.
Het algoritme van huidtypologie resulteerde in een SkinCode van 15 cijfers, die precies de conditie van de huid weergeeft.
Dit resulteerde in 300.000 verschillende huidtypes en bracht een technologie en methode voort die we Your Skin Type ® noemden. Kort nadat ik de patenten had aangevraagd, publiceerde ik een boek met de naam Your Skin Type, waarin alles werd uitgelegd wat er te weten valt over uw huid en huidverzorging
